ما کجا و نورباران شب دریا کجا!

                                                      قطره در خواب و خیالِ جذر و مد ماه نیست

ما کجا و بارگاه حضرت خوبان کجا!

                                                        هر گدایی، لایق هم صحبتی با شاه نیست

        عشق، اینجا بین آدم ها غریب افتاده است

                                                      پایمردی کن برادر! یوسفی در چاه نیست
 
بارمان را آب برد و تازه فهمیدیم که

                                                  در بساط خالی ما، آه حتی آه نیست

       ریشه در خاکیم و دم از آسمان ها می زنیم

                                                         بت پرستانیم و مثل ما کسی گمراه نیست

     تک سوار قصه ها، یک روز می آید ولی

                                                           جز خدا از پشت پرده، هیچ کس آگاه نیست

 دلم به وسعت سکوت تو و به عمق غریبی ات گرفته است.

 در زمانه ی نامردمی ها

 چاهی را میخواهم تا فریاد بزنم

 زخمی ام مولای من!

 مرهمی می طلبم از دستی که بوی دستان تو را بدهد،مولای من!

 در یاب مرا مولا !

از این درد و از عمق غربت و مظلومیت فرزند خود قرن‌ها پیش جد بزرگوارش نالید و فرمود :

                   " صاحب هذا الامر الشرید الطرید الفرید الوحید " (بحارالانوار، ج51، ص120)

                 " (امام) عهده دار امر ( نجات انسان ها ) همان رانده ی آواره ی بی کس تنهاست"

ای پدر مهربان اهل عالم ! کاش کارکرد همه واحدهای درسی دانشگاه، تبلیغات مذهبی، همایش های فرهنگی، نشست های علمی اردوهای سیاحتی زیارتی تو بودی، کاش تو هم سهمی از نتیجه همه مسابقات قرآنی و نهج البلاغه داشتی و این گونه از یاد نرفته بودی .

اما چندی است از خیالت سرشارم و در قلب خویش گرمای حضورت را با تمام وجود احساس می کنم . گویی دوباره متولد شده ام .

ای صمیمیت جاری ! زندگی بدون تو مردگی است. در این فتنه ها و ابتلائات آخر الزمان دستم را رها مکن .

آقای از پدر مهربان تر ! باید نام و یاد تو را فریاد کرد . نه فقط به هنگام سوگند خوردن . تو در انحصار هیچ صنف ، طایفه ، گروه و حتی مذهبی نیستی ، تو متعلق به همه بشریتی .

ای آقای بزرگوار ! کاش می توانستم به همه بگویم که تو منشی و دربان نداری ، هر وقت هر کس اراده کند ، هر وقت دلت از همه جا و همه کس بگیرد ، بدون وقت قبلی و بی واسطه می تواند با تو ارتباط برقرار کند .کافی است که یک بار

 " یا صاحب الزمان" بگوید .

آن وقت است که تو بی لحظه ای درنگ نگاه مهربانت را به او معطوف می کنی . اصلا مگر نه این است که شان تان، شان "پدری" هم هست ، که هست و اگر خود را از فرزندان تو بدانیم ، می توانیم همان گونه که با پدر جسمانی خویش با ادب و احترام به گفت و گو می نشینیم ، با تو هم که "پدر معنوی" ما هستی دائما نجوا کنیم و برایت از حرف هایی بگوییم که حتی با کسان نزدیک هم قابلیت طرح آن ها را نداریم و با تو که رازدار مهربان هستی در میان بگذاریم .

شاید این گونه با متوسل شدن و زنده نگهداشتن یاد و احساس حضور دائم تو در قلب و جانمان به وظیفه ارتباط و تمسک با امام عصر(عج) جامه عمل بپوشانیم . شاید نتیجه دائمی با تو که محبوب دل هایی ما را در لحظه لحظه ی زندگانی نجات دهد . تا زمانی که این پیوند باقی است زندگی در دینداری ما معنادار و مصون از آفات و خطرات خواهد بود .

آقا جان!  داشتم از غربتت می گفتم از اینکه چقدر مظلومی ، از اینکه هر روز ساعت ها در اینترنت بیهوده پرسه می زنیم . ساعت ها را به مطالعه روزنامه ها و مجلات و دیدن فیلم های سینمایی و سریال های پلیسی و طنز که گاه مملو از صحنه های گناه و اختلاط محرم و نامحرم است؛ می پردازیم، اما دریغ از خواندن یک روایت !

در دوران سراسر حرمان غیبت که دسترسی به تو امام بزرگوار برایمان ممکن نیست، احادیث رسیده که – هم سان کلام خداست- در دسترس هست اما دریغ ....

امام مهربانم! چقدر بد است که فراموش کرده ایم هر جا قلبی می تپد و نفسی در سینه جاری است ، هر کجا آثاری از حیات هست ، همه از وجود و برکت توست و همه میهمان سفره تو هستیم . اما چه سود که سفره دار و ولی نعمت را از یاد برده ایم .

                                                         مولای من! قرن هاست که تو غریبی .

ای همه محبت و عاطفه ! دعایم کن تا زینت تان باشم و نه مایه شرمساری . از خدا بخواه که توفیق درک عمق غربت و مظلومیتت را به من عطا فرماید . بخواه که حتی برای لحظه ای از یاد و دعا برای تعجیل فرج و رفع هم و غم تو غافل نشوم.

این را می دانم که نور محبت و معرفتت را خدا در قلب هر کس که بخواهد می اندازد . اصلا نه به کتاب و دفتر است و نه به خواندن و نوشتن . پس از خدا بخواه اقیانوس بی کران معرفت و محبتت را جرعه جرعه در کامم بریزد و توفیق استقامت در راه مستقیم و بر مسیر محبت تو را از ما نستاند .

امروز می خوام تو رو به جایی بفرستم تا پیغام من و هزاران نفر مثل مرا به گلی از گلهای باغ فاطمه(س) برسونی!

برو  به نزد گل نرگس و سلام مرا برسون و به آقامون بگو:

 مولاجان! 

مدتهاست كه گل رویت را در گلدون قلبمان كاشته ایم.

همیشه با شما حرف می زنیم و برایتان  دعا می كنیم.

تا وقتیكه چشمه چشمهایمان قطره آبی دارند ، نمی گذاریم یادش تو دل ما خشك  شود.

 آقاجان! 

شاید ما را  نامحرم می دونید و در خلوت ما نمی آئید.

چه نگاه نکنید و چه بگوئید برو ، بازهم میگویم دوستت دارم مهدی جان!

ما جمعه ها را بهار تو می دانیم.

آخر می گویند:

گل فاطمه(س) حتماً روز جمعه خودش را نمایان خواهد ساخت.

 آقای من! 

می ترسم نكند من هم جزء علف های هرزی باشم كه نمی گذارند شما بیائید.

 آقای عزیزم! 

نكند آن روزیكه می یائید نباشم.

 آقای مهربانم!

تا كی می خواهید در دفتر انتظار ما غیبت بخورید؟!

پس  چه كسی به ما درس می دهد؟

پس كدام مقام باید ما رو به خدا برساند؟

 آقاجانم! 

   دلِ گرفته ی ما دست نوازش پُر مِهر شما رو می خواهد.

آقای غریبم! 

و هر بار، هرلحظه از آدینه بی تو بودن که به غروب نزدیک و نزدیک تر می شود، دلتنگ می شوم

پس با خود می گویم به سختی

با بغضی که راه گلویم را بسته است

شاید ...

آری ...

شاید، شاید این جمعه بیاید ...

پس باز هم چشمانم را به انتظار آمدنت تر می کنم به درگاه پروردگاری که وعده داده است ظهورت را ...

مولای من

ای مظهر خوبی ها

ای پناه خستگی ها

می بینی دوباره شهر را به امید رنگ گرفتن کوچه ها از حضورت، آذین بسته اند

دوباره شهر را بوی گل و شیرینی، فرا گرفته

اما ...

می دانم دلم که تنگ می شود، خدا به میهمانی قلبم می آید ...

ای مسافر خسته من میدانم به انتظار نشسته ای

انتظاری که گواه غمی وصف نشدنی را می شود به راحتی در زلالی اشک های نهفته در چشمانت بخوانی

و من مثل همیشه می دانم

قلبت به درد آمده است از دلتنگی

می دانی باز هم فراموش کرده ام، دلتنگی هدیه پروردگار است به انسان

می دانی باز هم فراموش کرده ام، دلتنگی یادآور عشقی پاک است

چراکه در همان زمان که قلبم پر می شود از ترک های دلتنگی، خدا در دلم خانه می کند

و تمامی قلبم را برای خودش بر می دارد.

به همین خاطر است که می دانم دلم که تنگ می شود، خدا به میهمانی قلبم می آید ...

آری می دانی که فراموش کرده ام باید دستم را روی قلبم بگذارم و آرام بگویم: اشک های زلال چشمانم، بغض دردناک گلویم، آرام، آرام تر، خدا میهمان من است

آری ...

شاید، شاید این جمعه بیاید ...