بعد کنکاشی در نگاشته های پیشینیان ، زبان فکرم اینگونه به قلم باز شد:

وَ نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِينَ

به روز عاشورا  ، مطلع فجر می بینم.

بعد لیله ی یلدایی قدر ، محقق امر فرج می بینم.

ز بیت مقصور تا بیت الحق هاله ای اشراق می بینم.

آن مصلح فاطمی را بهر نجات خلق مشتاق می یینم.

خلعت و دستار احمدی را بر قامتش چو قرص قمر ، شکوه فام می بینم.

ذوالفقار را تشنه ی دم ، خارج از نیام می بینم. 

به وقت صیحه ی روح الامین ، اصحاب بدر را به لفظ یالثارات ، مستانه و جویا می بینم.

صالحانِ خدا رنگ را گرداگرد او ، واله و پویا می بینم.

یوسف باز گشته به کنعان ، در آن کوچه ها روضه خوان می بینم.

به روی قبر مادرش زهرا مناره ای تا به سماء می بینم.

خروش جاءَ الحَقّی او را در این دَهر ، سخت مُنتقم می بینم.

ناکسان زمانه در این بین ، به حکم حق ، مُنعدِم می بینم.

رکن و پیِ اماره ها را ز دِماء ، غرقاب می بینم.

بساط کفر برچیده و ظالمان در عِقاب می بینم.

آن هیمنه ی ظلم تا ابد مستور می بینم.

دگر به موطن سلطان شهداء ، آن بیرق سرخ را ، سبز و مسرور می بینم.

ستون بیت خدا ز بانگ اذان و أن عَلیاً ، لرزان می بینم.

آن موهوم معبدِ تلمود را ز بنیان ، ویران می بینم.

جمله مسیح را مقتداء به آن امام می بینم.

کنون دایره ی دولتش به مقام می بینم.

جماعت ایستاده به نمازش ز قبله تا دجله ، ز کعبه تا کرخه  ، در موج و ازدحام می بینم.

زان پس مردمی را نه زکین بلکه به داد ، رامش و بی تاب می بینم.

عطش فقر به تلّی از مال و منال سیراب می بینم.

عقل و عمل را ، فتح به هر بام و باب می بینم.

بی دلی را دلخوش به عَهد و رَجعت ، ز منتظران می بینم.

نمی دونم چرا اینقدر دل تنگِ مسجد سهله و جمکرونم!؟

همچنان از منتظرانم ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: